Σε τι κόσμο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας...

Λες κάποιες στιγμές να δώσεις τόπο στην οργή. Αλλά έρχονται αυτοί οι Γερμαναράδες και σου τρίβουν στη μούρη: Τελικός U19 Ντόρτμουντ - Μπάγερν με 33.450 ανθρώπους στο γήπεδο. Δύο ημέρες μετά τον δικό μας τελικό, Αστέρας - Ολυμπιακός Κ17 με 1.000 ανθρώπους στο γήπεδο. Και αυτούς με το ζόρι. Κυριολεκτικά με το ζόρι. Διότι κανονικά θα ήταν καμιά 150αριά...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Εκτός αν τη διαφορά την κάνουν τα δύο χρόνια. Και όταν οι δικοί μας Κ17 γίνουν Κ19, θα μπορούν κι εκείνοι να απολαμβάνουν τη συμμετοχή σε έναν τελικό σε κανονικές ποδοσφαιρικές συνθήκες. Ποιος, άραγε, βάζει το στοίχημα; Οχι από όλους εμάς, αλλά από εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις. Λίγκα, Υπουργείο Αθλητισμού, Συλλόγους...

Αν το "Θεόδωρος Κολοκοτρώνης" πριν λίγες ημέρες είχε και λίγο κόσμο, το οφείλει στις ενέργειες του Αστέρα. Στην επιμονή όσων πήγαν στο γήπεδο με τα παιδιά τους να δουν τον αγώνα. Στην απόφαση ανθρώπων που πήραν την ευθύνη, που κανονικά δεν τους αναλογεί. Στην επιθυμία, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, του προέδρου της ΠΑΕ Αστέρας, Γιώργου Μποροβήλου, να πραγματοποιηθεί στο γήπεδο της ομάδας του, στο "Θεόδωρος Κολοκοτρώνης", μία ποδοσφαιρική γιορτή. Αν βέβαια είχε συμβεί το παραμικρό, θα είχαν εκτεθεί κιόλας που αποφάσισαν να δώσουν μια ποδοσφαιρική επιβράβευση σε αυτά τα ανήλικα παιδιά για την προσπάθειά τους. Αλλά δεν έχει ξαναγίνει πρόεδρος, αλλά και ιδιοκτήτης ομάδας να κάνουν τους "σεκιούριτι" για να τσεκάρουν ποιοι μπαίνουν στο γήπεδο.

Και μην πει κανείς ότι ήταν δύσκολο να γίνει η ζημιά. Ο κόσμος που πλέον έχει απομείνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο περισσότερο έχει "ποτίσει" το μυαλό του με τέτοιες ασχήμιες, παρά με ποδόσφαιρο. Παρά με στιγμές όπως αυτές που προσέφεραν οι πιτσιρικάδες του Αστέρα και του Ολυμπιακού ή στους ημιτελικούς εκείνοι της Ξάνθης και του ΠΑΟΚ.

Στη Γερμανία, λοιπόν, είχαν το δικαίωμα να δουν τα "παιδιά τους", τα ποδοσφαιρικά παιδιά της χώρας στο μέλλον, μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Στην Ελλάδα, τα "παιδιά μας" τα κλείνουμε σε... κοτέτσι για να μην πάνε τα κοκόρια και τα "φάνε". Σε αυτόν τον ποδοσφαιρικό κόσμο τα μεγαλώνουμε...

Μάλιστα, αυτά τα παιδιά, του τελικού Κ17 2017, ήταν και από τα τυχερά. Διότι με τις προσπάθειες του Αστέρα και των ανθρώπων του και παρά τις τόσες και τόσες αντιξοότητες, υπαρκτές ή "βαλτές", που συνάντησε ο σύλλογος, μπήκαν και μερικές δεκάδες οικογένειες στο γήπεδο. Πήραν τα παιδιά και μια γεύση από - ας το πούμε κι έτσι - κανονικές συνθήκες διεξαγωγής ποδοσφαιρικού αγώνα.

Το κλείσιμο του κειμένου, έστω αυτό, ας είναι σε διαφορετικό πνεύμα. Το αξίζουν αυτά τα παιδιά, που έδωσαν τα πάντα σε αυτό το τουρνουά. Παίζοντας οι δύο φιναλίστ, 240 αγωνιστικά λεπτά μέσα σε δύο 24ωρα και περνώντας δύο φορές την - για την ηλικία τους - ακόμη περισσότερο ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι.

Αξίζουν πολλά μπράβο σε όλα τα παιδιά. Αξίζει, όμως, μια αναφορά στον Γιάννη Νικοπολίδη. Οχι κυρίως διότι με τις δύο επεμβάσεις του έκρινε τον τελικό. Αλλά διότι μόλις ολοκληρώθηκε η διαδικασία των πέναλτι, εκείνος - ο πρωταγωνιστής - αντί να τρέξε να πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες του, έτρεξε στα παιδιά του Αστέρα που είχαν ξεσπάσει σε λυγμούς.

Μπορεί ο Αντώνης Νικοπολίδης πράγματι να μεγαλώνει έναν τερματοφύλακα με πολύ μεγάλες προοπτικές. Αυτό θα φανεί στην πορεία. Αλλά σίγουρα μεγαλώνει έναν γιο με αθλητικές αρχές...